ก็มาว่ากันต่อจากตอนที่แล้วนะ
พอออกจากวัดนั้นมาก็มาพักที่สำนักสงฆ์แห่งหนึ่งที่ชลบุรีซึ่งผู้เขียนเคยมาปฏิบัติธรรมช่วงวันหยุดเมื่อตอนยังเป็นฆราวาสอยู่เป็นประจำ
ก็มีความคุ้นเคยกับที่นี่พอสมควรทีแรกกะจะมาพักอยู่เพียงระยะนึงสั้นๆ แต่ดูเหมือนวิบากกรรมของจริงมันรออยู่ที่นี่มั้ง
ผู้เขียนจึงได้รับอารธนาให้อยู่จำพรรษาที่นี่เพื่อรอรับผลของวิบากนั้น เพราะสิ่งที่ผู้เขียนได้รับมันให้ผลทวีคูณมากขึ้นกว่าตอนอยู่ที่วัดเดิมอีกเป็นสิบๆเท่าเลยทีเดียว
เล่นเอาน้ำตาตกในเลยแถมไปไหนก็ไม่ได้เพราะมันเป็น
ช่วงเข้าพรรษา ทั้งเสียงด่าให้เจ็บใจและความเจ็บปวดทางร่างกายที่เขามีวิธีกระทำได้อย่างแยบยลชนิดคาดไม่ถึง ซึ่งก็เหมือนเดิมคือก้มหน้ารับเพราะไม่รู้จะตอบโต้ยังไง แต่จะไม่ขอลงรายละเอียดนะเพราะมันเป็นเรื่องที่ไม่มีใครอยากเชื่อว่าเรื่องแบบนี้มันจะยังมีอยู่ เอาเป็นว่าผู้เขียนต้องใช้ความอดทนต่อความเจ็บปวดทั้งทางกายและทางใจแบบสุดๆเลยเพื่อประคองตัวเองให้อยู่จนครบพรรษาให้ได้ ขนาดโยมพ่อโยมแม่รู้ข่าวท่านก็อุตส่าห์ลำบากเดินทางมาเยี่ยมนะ ยังถูกคนที่นั่นมองท่านทั้งสองตอนที่ท่านเดินไปตักข้าวมากินด้วยสายตาเหยียดๆ ซึ่งบอกตรงๆเลยว่าความรู้สึกในตอนนั้นมันเศร้าสลดใจแบบสุดๆมาก อยากจะเดินเข้าไปบอกกับเขาว่า “พวกเอ็งทำกับข้าฯ มามากแล้ว พวกเอ็งอยากจะทำให้มากกว่านี้ก็เชิญเลยตามสบาย เพราะข้าฯไม่ตอบโต้พวกเอ็งหรอก เพียงแต่พวกเอ็งช่วยมองพ่อกับแม่ของข้าฯให้ดีกว่านี้ได้มั้ย พ่อกับแม่ของข้าฯไม่ใช่ขอทานนะโว้ย!” แต่ก็ได้แค่คิดคำรามในใจนะคือมันทำอะไรไม่ได้มากกว่านั้นจริงๆ แต่ในช่วงของวิกฤตนั้นผู้เขียนก็ได้มีโอกาศไปกราบครูบาอาจารย์ท่านหนึ่ง (ท่ามกลางเสียงด่าประจานไล่หลังแบบลั่นวัดเลย)
ช่วงเข้าพรรษา ทั้งเสียงด่าให้เจ็บใจและความเจ็บปวดทางร่างกายที่เขามีวิธีกระทำได้อย่างแยบยลชนิดคาดไม่ถึง ซึ่งก็เหมือนเดิมคือก้มหน้ารับเพราะไม่รู้จะตอบโต้ยังไง แต่จะไม่ขอลงรายละเอียดนะเพราะมันเป็นเรื่องที่ไม่มีใครอยากเชื่อว่าเรื่องแบบนี้มันจะยังมีอยู่ เอาเป็นว่าผู้เขียนต้องใช้ความอดทนต่อความเจ็บปวดทั้งทางกายและทางใจแบบสุดๆเลยเพื่อประคองตัวเองให้อยู่จนครบพรรษาให้ได้ ขนาดโยมพ่อโยมแม่รู้ข่าวท่านก็อุตส่าห์ลำบากเดินทางมาเยี่ยมนะ ยังถูกคนที่นั่นมองท่านทั้งสองตอนที่ท่านเดินไปตักข้าวมากินด้วยสายตาเหยียดๆ ซึ่งบอกตรงๆเลยว่าความรู้สึกในตอนนั้นมันเศร้าสลดใจแบบสุดๆมาก อยากจะเดินเข้าไปบอกกับเขาว่า “พวกเอ็งทำกับข้าฯ มามากแล้ว พวกเอ็งอยากจะทำให้มากกว่านี้ก็เชิญเลยตามสบาย เพราะข้าฯไม่ตอบโต้พวกเอ็งหรอก เพียงแต่พวกเอ็งช่วยมองพ่อกับแม่ของข้าฯให้ดีกว่านี้ได้มั้ย พ่อกับแม่ของข้าฯไม่ใช่ขอทานนะโว้ย!” แต่ก็ได้แค่คิดคำรามในใจนะคือมันทำอะไรไม่ได้มากกว่านั้นจริงๆ แต่ในช่วงของวิกฤตนั้นผู้เขียนก็ได้มีโอกาศไปกราบครูบาอาจารย์ท่านหนึ่ง (ท่ามกลางเสียงด่าประจานไล่หลังแบบลั่นวัดเลย)
